Chińskie klasyfikatory i słowa mierzące

We współczesnym języku chińskim klasyfikatory i słowa mierzące pełnią istotną rolę. Są często mylone ze sobą. Klasyfikator kategoryzuje klasę rzeczownika poprzez uwydatnienie jakichś jego najistotniejszych cech percepcyjnych – fizycznych lub funkcjonalnych – które trwale charakteryzują podmioty wymienione w klasie rzeczownika; słowa mierzące nie kwalifikują do klasy, lecz wskazują ilość podmiotu określonego przez rzeczownik.

Jeśli przed rzeczownikiem staje liczebnik lub zaimek wskazujący „ten”/”ta”/”to” i „tamten”/”tamta”/”tamto” użycie klasyfikatora lub słowa mierzącego pomiędzy nimi jest w języku chińskim obligatoryjne (z kilkoma wyjątkami).

Większość rzeczowników posiada jeden, lub więcej specyficznych dla niego klasyfikatorów/słów mierzących. Na przykład dla płaskich obiektów takich jak „stoły”, „łóżka” klasyfikatorem jest张 (zhāng), podczas gdy dla przedmiotów długich i cienkich np. „spodnie” – klasyfikator 条 (tiáo). Jakiego klasyfikatora w rozmowie należy użyć, a zatem do jakiej klasy przyporządkować rzeczownik jest w tej chwili przedmiotem dyskusji specjalistów. Niektórzy sinolodzy wysuwają wniosek, iż pary klasyfikator-rzeczownik głównie bazują na immanentnej cesze semantycznej rzeczownika (np. wszystkie „długie” rzeczowniki posiadają specyficzny dla nich klasyfikator właśnie z powodu ich „rozciągłości”), inni twierdzą, że łączenie w pary uzasadnione jest przez analogię (np. „słownik” posiada taki sam klasyfikator jak częściej występujące słowo „książka”). Co więcej, oprócz specyficznych istnieje klasyfikator uniwersalny 个 (ge), którym często (ale nie zawsze) można posłużyć się w miejsce innego klasyfikatora podczas nieformalnej, naturalnej rozmowy. Sami Chińczycy często używają tego właśnie klasyfikatora, nawet jeśli wiedzą, który jest poprawny dla danego rzeczownika. Jakby tego było mało, Chińczycy mają również klasyfikatory masowe, lub słowa, które nie przynależą do konkretnego obiektu, np. klasyfikator masowy 盒 (hé – pudełko) może być użyty z przedmiotami w pudełkach, takich jak żarówki lub książki, choć one same posiadają swój własny, przynależny im klasyfikator.

W języku polskim również możemy natrafić na klasyfikatory lub słowa mierzące, lecz ich użycie po liczebniku lub zaimku osobowym nie jest obowiązkowe jak w języku chińskim. Choć każdy z nas zrozumie kiedy w sklepie kupujemy trzy chleby, dwa mleka czy jedno piwo – jednakże poprawna forma to – trzy bochenki chleba (kromki, pajdy), dwie butelki mleka (kartony, łyki), jedna puszka piwa (butelka, kufel).

Inne przykłady w języku polskim:

- 5 par spodni, skarpet, butów;

- 2 egzemplarze książek, podręczników;

- te 10 sztuk telewizorów;

- tamta paczka czipsów.